| Şiir | Yıkıyor Gurbet |
| Kategori | Gurbet Şiirleri |
Bana, yâr olmadı gurbet elleri
Adamın canına okuyor gurbet
Sıladan gel eder, yârin elleri
Yoksulluk boynumu büküyor, gurbet
Bilmem, ne yapayım muhannet seni
Şu gurbete mecbur eyledin beni
Postacı bir mektup getirdi yeni
Yârim, gözyaşları döküyor, gurbet
Bahçemizde çiçek açtı bademler
Kızımız büyüdü, çayını demler
Satırlarda tomar tomar sitemler;
Gelip, boğazımı tıkıyor, gurbet
Göğsüme sapladın zehirli oku
Yaram çok derindir, tutmuyor yakı
Burada öğrendim karayı, akı
Duyguları renk renk dokuyor gurbet
Yerini bulmuyor attığım adım
Günden güne arttı derdim, feryadım
Ben, sana bir türlü alışamadım
Kalbimi yerinden söküyor gurbet
Vatanımdan uzak kaldığım zaman
Gözlerime çöktü bir kara duman
Ölürsem, naşımı burada koyman
İnsanı, temelden yıkıyor gurbet
Mehmet Postallı
